Ένα χρόνο μετά....σας ευχαριστούμε!

...ένας χρόνος πέρασε, από την ημέρα που ήρθε σε αυτόν τον μάταιο και άδικο, αλλά και ταυτόχρονα, ωραίο με γεμάτο ομορφιές κόσμο, ο Κωνσταντίνος – Λουκάς.

Ένας χρόνος γεμάτος αγωνία, κόπο, προσπάθεια, αγάπη, χάδια, προστασία., ξενύχτια, χαμόγελα παιδικά, μπουσούλισε ,  περπάτημα από τα 10 του, σήμερα το ένα δοντάκι ( χειροκροτήματα) μετά το άλλο και στη συνέχεια βροχή τα δόντια, τα λογάκια του, είπε μπαμπά, είπε μαμά, γιαγιά ( χειροκροτήματα) και η μία χαρά μετά την άλλη.. Ένας χρόνος...

Πριν ένα χρόνο από σήμερα, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, ήταν λίγο περίεργα. Ξεκινήσαμε για να υποδεχτούμε το νέο μέλος της οικογένειας όλο χαρά και ξαφνικά ήρθε ο πόνος, ο  φόβος, η αγωνία....

Περάσαμε πράγματα και καταστάσεις που δεν τις ξέραμε μέχρι τότε. Πέρασε από κοντά μας και έφυγε ( ευτυχώς) το κακό. Τον  είδαμε να φεύγει μέρα με τη μέρα και εμείς να είμαστε αδύναμοι. Να μην έχουμε δύναμη να τον βοηθήσουμε. Ήταν μπροστά μας και δεν μπορούσαμε να του απλώσουμε το χέρι για να του δώσουμε δύναμη.

Τελικά τα μωρά είναι δυνατά από μόνα τους, τη δύναμη την πήρε από μόνος του και σηκώθηκε...

Βέβαια δεν σηκώθηκε και εντελώς από  μόνος του, είχε λίγη βοήθεια εδώ που τα λέμε, αλλά και ποιος δεν θέλει λίγη  βοήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο.

  Από τις πολύ καλές νοσοκόμες του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου ( πτέρυγα νεογνών), που του στάθηκαν καλύτερα και από εμάς τους γονείς του. Το προσωπικό σε αυτή την πτέρυγα είναι πάρα μα πάρα πολύ καλό. Δίνουν το παραπάνω χωρίς να σκεφτούν τίποτα, μόνο να σώσουν και να βοηθήσουν, αυτό έχουν στο μυαλό τους...ευχαριστούμε.

Δεν θα ξεχάσω τις πρώτες ημέρες που μάθαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, όμως οι φίλοι είναι στις χαρές, είναι και στα δύσκολα...

...ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιατρό και φίλο Στέλιο Γαβότση γιατί τη δύσκολή στιγμή ήταν δίπλα μας χωρίς να σκεφτεί τίποτα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Σαραμάντο, που μπορεί να μην είναι γιατρός, όμως, οι γνώσεις του οι εγκυκλοπαιδικές μας  βοήθησαν να σκεπτόμαστε  πιο ήρεμα και πιο καλά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Γιάννα την φίλη μου ( που δυστυχώς όταν ο θεός μοίραζε άντρες αυτή κοιτούσε ψηλά και την τύφλωσε ο ήλιος και διάλεξε τον Ευδόκιμο), που κάθε μέρα μας έδινε δύναμη.  

Ένα μεγάλο ευχαριστώ την φίλη μου Χρυσή, που ήταν δίπλα μας κι ας μη  μας γνώριζε και πολύ, η ανθρωπιά δεν μετριέται με τις ημέρες και τα χρόνια, ένα λεπτό είναι αρκετό για να μας φέρει πιο κοντά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Πόντικα, που του έδωσε του Κωνσταντίνου – Λουκά, ένα δώρο (πίστης) που το έχει ακόμα μαζί του για τις δύσκολες και τις εύκολες ώρες.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πνευματικό μας που αν και δεν μπορούσε να καταλάβει τι του λέγαμε από την άλλη γραμμή του  τηλεφώνου, οι προσευχές του και ο λόγος του έπιασαν τόπο.

Το μεγαλύτερο όμως ευχαριστώ είναι στο Θεό, σ’ αυτόν που για ακόμα μία φορά δεν μας άφησε και στάθηκε δίπλα μας. Πήρε αγκαλιά τον μικρό και τον νανούρισε. Το χάιδεψε το κεφαλάκι όταν έκλεγε. Του κράτησε το χεράκι όταν δεν μπορούσε άλλο και του φυσούσε στο στόμα όταν δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Σ’ αυτόν που και εμάς έδωσε δύναμη να αντέξουμε, να σταθούμε στα πόδια μας και να δώσει δύναμη ο ένας στον άλλο. Στην ελπίδα της μοναξιάς μας, στο στήριγμα όταν δεν βλέπαμε και δεν ακούγαμε τίποτα, βλέποντας ένα μικρό πραγματάκι, μία σταλιά να παλεύει να ...ζήσει...ΚΑΙ ΈΖΗΣΕ!!!

Και σήμερα είναι ενός χρονών. Έχει γενέθλια, τρέχει, γελάει, περπατάει, λέει τα λογάκια του 9αυτός ξέρει τι) και είναι όλο υγεία, αυτός και εμείς μαζί του.

Ευχαριστούμε και όλους του φίλους που μας σταθήκανε με κάθε τρόπο, δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, καμιά φορά πρέπει να φτάσεις στην πόρτα του ταξιδιού, για να εκτιμήσεις τα ελάχιστα που έχεις και να τα δώσεις την αξία που τους ανήκουν.