Κοινωνική πληγή. Η φτώχεια δημιουργεί κλέφτες ;

κλοπή,

Από πού να ξεκινήσω το κείμενο; Από το γεγονός ότι όλη η οικογένεια μου, έλειψε μόλις μιά ώρα από το σπίτι και οι ληστές όργωναν; Από το γεγονός ότι ο άντρας μου το αντιλήφθηκε πρώτος, επιστρέφοντας στο σπίτι, προσπαθώντας να ξεκλειδώσει την αμπαρωμένη από μέσα πόρτα μας ;-οι διαρρήκτες ήταν ακόμη εκεί!!!...

Από πού να ξεκινήσω το κείμενο; Άγριο πράγμα.  Απορείς με τον εαυτό σου.  Ενεργείς όπως δεν είχες φανταστεί. Το ένστικτο ζωώδες, μεγαλειώδες. Μάτια σε διαστολή, όλα σε διαστολή. Κοιτάς τα ίχνη τους. Μια σταλιά ανθρωπάκια πρέπει να 'ναι. Ακροβάτες. Τι αδρεναλίνη ξόδεψαν κι αυτοί κι  εμείς;

Τετάρτη ήταν η αποφράδα ημέρα, μια εβδομάδα πριν το Πάσχα, που νοιώσαμε ''βιασμένοι οικογενειακώς, γιατί αντικρίσαμε με φρίκη, το διαρρηγμένο σπίτι μας.

Παραβιασμένο παράθυρο, ρημαδιό όλα τα δωμάτια, πεταμένα και λασπωμένα στο πάτωμα, κοσμήματα όχι αστρονομικής αξίας (μόνο συναισθηματικής) .. (ποτέ μου δεν είχα πολλά και γενικώς δεν τα συμπαθώ, οπότε δεν τα έκλαψα κιόλας),   ενθύμια και αγαπημένα αντικείμενα...βάναυση προσβολή της προσωπικής σφαίρας.

Υλικά πραγματάκια που δενόμαστε μαζί τους, άσκοπα μεν, αλλά το συμπληρωματικό ''κάτι΄΄ στην ύπαρξη μας, η σιγουριά μας, η προσωπικότητα μας, πολλές φορές.

Φυλαγμένα καλά, ερμητικά και ξεχασμένα, σ' ένα συρτάρι, δίνοντας όμως μια ψευδαίσθηση ανακούφισης, ότι θα φανούν χρήσιμα σε δύσκολες ώρες, ίσως σαν κι αυτές που περνάμε τώρα.

Φώλιασε ο φόβος στη καρδιά μας, κλειδώσαμε και σιδεροφράξαμε όλες τις μπασιές του σπιτιού και χτίσαμε ζωντανή την ψυχή μας.

Δεν είναι φοβερό που μας λήστεψαν. Φοβερό είναι ότι δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε.

Ποτέ η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια. Σου έχουν κλέψει από τον οίκτο σου, από την ανεμελιά σου.  Ποτέ δεν θα είσαι όπως πριν…Τα –αν εκείνο;-, - αν το άλλο;- θα σε τσακίζουν Και θα περάσεις όλα τα στάδια. Και τα διαδικαστικά…Αυτά κι αν σε τσακίζουν γιατί μετά φοβάσαι περισσότερο.

Λέμε τώρα.. οτι κυνήγησα τον κλέφτη. Όρμισα τον συνέλαβα....και... τον άφησαν ελεύθερο.

 Γιατί να διακινδυνεύσω; Για ποιόν να πεθάνω;».
Η επόμενη μέρα με βρίσκει να κάνω φρούριο το σπίτι. …Πώς γίναμε έτσι;

Τίποτα δεν προστατεύει πλέον τον πολίτη σ' αυτό το κράτος.Ταμπουρώσου όσο μπορείς μόνος, αρματώσου κρυφά.

Πάντως εγώ νοσταλγώ τις εποχές που κλείδωναν τα σπίτια και τα κλειδιά τ αφήνανε πάνω στην πόρτα.

πόσο αγνός και τίμιος ήταν ο κόσμος !!!!!!!!!!!!!!!!!

Τι φταίει άραγε και καταντήσαμε έτσι ;

Η βία και η εγκληματικότητα στη χώρα μας εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς και δυστυχώς με πολύ άγριο «πρόσωπο». Ζούμε σε μία κοινωνία που έχουμε σχεδόν μια δολοφονία κάθε ημέρα, μια ληστεία σε λιγότερο από τρεις ώρες, μια κλοπή κάθε δέκα λεπτά και μια διάρρηξη αυτοκινήτου κάθε μια ώρα. Η κατάσταση αυτή, δεν πρόκειται να αλλάξει αν κάποιοι δεν αποφασίσουν πως το πρόβλημα πρέπει να λυθεί άμεσα, πριν συνηθίσουμε όλοι μας να ζούμε υπό το καθεστώς του φόβου.

    Ντίνα Μαρκοπούλου