Συμπαραστάτης του Δημότη ή μία ακόμη απάτη για το Δημότη;

Του Ηλία Καραγκουνίδη 

H  πολιτική ψάχνει δρόμους αλλαγής και θα περίμενε κανείς σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες τη δημοτική αρχή να είναι πιο δυναμική και πιο παρεμβατική. Δυστυχώς όμως, σπεύδει βραδέως, είναι διστακτική και δεν αναλαμβάνει πολλές πρωτοβουλίες. Στις περισσότερες των περιστάσεων σχολιάζει, δεν προτείνει και διατηρεί μια στάση παρατηρητή των εξελίξεων.

Στην παρούσα όμως συγκυρία, όπου κρίνονται πολλά για το δήμο και τους πολίτες του, μια τέτοια στάση δεν είναι αποδοτική. Μάλιστα, σε αγωνιώδεις περιόδους σαν τη σημερινή, μπορεί να μην αποδώσει και να αποδειχθεί τελικώς ζημιογόνα. Όταν η κύρια αρμοδιότητα του συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης είναι η εξέταση καταγγελιών για κακοδιοίκηση των υπηρεσιών του δήμου από θιγόμενους πολίτες, όταν μια άλλη αρμοδιότητα του Συμπαραστάτη είναι η δυνατότητα αυτεπάγγελτης παρέμβασης για τη βελτίωση των παρεχόμενων δημοτικών υπηρεσιών, όταν ο Συμπαραστάτης για την αποτελεσματικότητα του πρέπει να είναι ανεξάρτητος από τις δημοτικές αρχές και να παρέχει τα εχέγγυα ότι ενεργεί με αμεροληψία και διαφάνεια, πώς όλα αυτά διασφαλίζονται από την παράταξη του κ. Σαραμάντου;

Μήπως το ότι διαβάστηκε ένα βιογραφικό και μαγεύτηκαν αρχικά 14 δημοτικοί του σύμβουλοι και μετέπειτα 15 παραβιάζοντας ακόμα και τη μυστικότητα της ψηφοφορίας; Δείχνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο ότι οι προσωπικές επιλογές ή ακόμα και οι προτάσεις τους δεν θα υπάρχουν στο μέλλον και ότι θα διαχειρίζονται την εξουσία τους συμβατικά και χωρίς φαντασία και η δράση τους δεν θα χαρακτηρίζεται από πάθος για τον τόπο και την πρόοδο του και θα κινούνται και θα δρουν ως επαγγελματίες που ενδιαφέρονται πρωτίστως για την καριέρα τους. Δυστυχώς η πολιτική μας ζωή, έχει απογοητεύσει βαθιά τους πολίτες και οι πολιτικοί μας στη μεγάλη τους πλειονότητα αδυνατούν να επικοινωνήσουν με τους πολίτες, μιλούν μια γλώσσα ξύλινη, ξεπερασμένη, ψυχρή και στερούνται ιδεών και προτάσεων για την αντιμετώπιση των μικρών και μεγάλων προβλημάτων.

Δυστυχώς ο κ. Σαραμάντος για μία ακόμη φορά φοβήθηκε να προχωρήσει σε μια επιστράτευση όλων στον κοινό σκοπό που θα μπορούσε να κάνει αληθινούς τους στίχους από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Κάπου μέσα στο σκοτάδι, άναψε ένα φως», ώστε να υπάρξει μία διέξοδος με τη δημιουργία νέων πολιτικών προσώπων που θα υποκαταστήσουν ή θα διεμβολίσουν τα υπάρχοντα.

Δυστυχώς ο κ. Σαραμάντος θεώρησε ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συντηρείται και αναπαράγεται μέσα από δίκτυα «κολλητών» που προσφέρουν «εμπιστοσύνη» και οι τυπικοί κανονισμοί λειτουργίας ενός αντιπροσωπευτικού δημοκρατικού παιχνιδιού τού εξασφαλίζουν τα πρόσωπα εκείνα που θα μπορεί να τα «εκμεταλλεύεται» στο έπακρο. Αν ο δήμαρχος λοιπόν, έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό του και τους οικείους του, φίλτρα αποστείρωσης του αέρα που ανασαίνουν, για μας τους κοινούς θνητούς δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Άλλωστε ο πολιτικός έχει τη δυνατότητα να αποδράσει από την πολιτική. Η κοινωνία όμως πώς να αποδράσει από τον εαυτό της;