Watch my Dance...Όσο ζούμε ελπίζουμε!

http://youtu.be/Kbj7_6xuCZY

...και ξαφνικά, να, κάτι «ευτελές» για ορισμένους ,αξίας για κάποιους άλλους, που μας έδωσε  χαρά, μέσα στην καταχνιά της εποχής των Δου. Νου. Τούδων!

Πάντα κάτι είναι αυτό που μας δίνει χαρά και δύναμη να συνεχίσουμε, όταν όλοι οι άλλοι – λίγοι ή πολλοί -  δεν μας πιστεύουν.

Όταν κάποιοι φιλοδράκουλες ζητάνε το αίμα κάποιου άλλου, έτσι απλά και μόνο γιατί δεν ήταν η επιλογή τους. Έτσι απλά και μόνο, γιατί για ακόμα μία φορά έπεσαν οι  «ξερόλες» έξω.

Το «τίποτα» για αυτούς, μπορεί να είναι πολλά για όλους εμάς...αλλά που να το σκεφτούν, τους τυφλώνει το μίσος, η ζήλια, η κακία κι άλλα πολλά.

Δεν πειράζει, εμείς θα συνεχίσουμε και όπως ο Λούκας κάνει πράξη το όνειρο του, έτσι κι εμείς θα κλείσουμε τα αυτιά στην ειρωνεία και στην κακία.

Κακία γιατί ούτε μία ώρα γνωριμίας δεν δόθηκε!

Ούτε ένα λεπτό για να δούνε.

Ούτε μία ημέρα, ούτε ένας μήνας...με τη μία, πόλεμος!

Αλήθεια, πόλεμος γιατί, για ποιο πράγμα, τι μας χωρίζει, τι έχουμε να μοιράσουμε, δεν υπάρχει υπομονή;

Σε κάποιους τους δώσαμε απλόχερα την υπομονή μας.

Μεγάλα λόγια και υπεροψία.

Η υπομονή είναι χρυσός, είναι ο καλύτερος  σύμμαχος τα δύσκολα χρόνια που ζούμε, ας αφήσουμε την κρητική με «κακία».

Σαν το τραγούδι του Λούκας, σαν τον χορό που είδαμε, είναι η ζωή ...απλώνεις τα χέρια ανοιχτά για να αγκαλιάσεις αυτούς που σε πολεμάνε κι αν έχουν ελάχιστη ανθρωπιά θα απλώσουν και θα ανοίξουν τα χέρια τους να αγκαλιαστείτε, αλλιώς, θα ξαναβρεθείτε στην αρένα της ζωής, σε κάποιο δημοτικό συμβούλιο, σε κάποιο δικαστήριο, κάπου που θα γυρίσετε ο ένας την πλάτη στον άλλον ... και σαν τα μικρά παιδιά που τους παίρνουν το παιχνίδι από τα χέρια και θυμώνουν και τα βάζουν με το άλλο παιδί και το απειλούνε ότι θα φωνάξουν τον μπαμπά τους αν δεν τους δώσεις την μπάλα τους για να σε κάνει ντα και να του δώσει την μπάλα για να συνεχίσει να παίζει και...ένα τίποτα!

Ένα τίποτα είναι όλα αυτά, η δήθεν πολιτική σας, η δήθεν κριτική σας, η δήθεν αγάπη σας για αυτόν τον τόπο, η δήθεν ανιδιοτελής  μάχη τόσα χρόνια με τους κακούς ...μέσα σας –μας – κοιτάχτηκε κανείς να δει τι κουβαλά τόσα χρόνια, τι κήπο έχει, τι λουλούδια ανθίζουν...και λέμε και βγαίνουν από το στόμα μας τέτοιες κακές σκέψεις και λόγια;

Όχι στην αρένα του δημοτικού συμβουλίου που ο καθένας μας διακόπτει για να πει την «βλακεία» του, αν θέλει να μιλάει, ας κατεβαίναμε στις εκλογές και ας εκλεγόταν -εκλεγόμασταν.

Όχι στην αρένα του δημοτικού συμβουλίου, που ο καθένας μας ειρωνεύεται τους εκλεγμένους των αντιπάλων παρατάξεων.

Όχι στην αρένα του δημοτικού συμβουλίου που έχει γίνει «βούρκος» και τόπος λάσπης για ότι είναι αντίθετο από τις σκέψεις μας.

Όχι στην αρένα του δημοτικού συμβουλίου που το μόνο που ξέρουν ορισμένοι είναι να κτυπάνε τα χέρια τους στα τραπέζια και να βρίζουν, να βρίζουν, να βρίζουν...

Εμείς δεν είμαστε οι κριτές κανενός, πρώτοι εμείς κρίνουμε εμάς και παραδεχόμαστε ότι κάπου έχουμε  ξεφύγει, αφού στον βωμό αυτής της αρένας, χαθήκαμε με φίλους , με φίλους που δεν μας χωρίζει τίποτα, με φίλους που μαζί γελάσαμε, μαζί  περπατήσαμε, μαζί σχεδιάσαμε και συζητήσαμε για τούτα εδώ τα χώματα...και σήμερα μας χωρίζουν  όλα αυτά.

Όποιος χαίρεται με το κακό του άλλου, χαίρεται μαζί του και ο ...έξω από δω.

Όποιος χαίρεται με το κακό του άλλου, χάνει την ανθρωπιά του.

Όποιος χαίρεται με το κακό του άλλου, πέφτει ο ίδιος στον λάκκο που του έχει σκάψει.

Ποτέ το κακό δεν φέρνει καλό, σε κανένα και από τις δύο πλευρές, το κακό φέρνει μόνο κακό, λίγο ή πολύ.

Όποιος σκέπτεται αρνητικά, πράττει αρνητικά και του γυρνάει άρνηση, στον ίδιο και σε αυτούς που αγαπάει...

Ας δούμε όλοι τους εαυτούς μας στον καθρέπτη, είμαστε αλάνθαστοι, δεν έχουμε κάνει – άλλος λίγο, άλλος πολύ – κάποιο λάθος στην ζωή μας, όλα τέλεια τα κάνουμε;

Μην είμαστε οι κριτές των πάντων, μην είμαστε αυτοί που όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε, σήμερα αυτός, αύριο μπορεί...εμείς.

Μην παίζουμε το παιχνίδι των πρόσκαιρων «φίλων μας» που μας βάζουν μπροστά για να κάνουμε την βρόμικη δουλειά και αυτοί να ξαναπάρουν το τόπι που τους το πήρε κάποιος άλλος.

Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι, καμιά φορά στην φυλακή μπαίνουν άνθρωποι που δεν πρέπει να μπούνε και είναι έξω αυτοί που πρέπει...