ΑΝΘΡΩΠΕ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΒΟΥΝΑ, ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ ΘΑΜΑΤΑ

Ίσως έχει φτάσει η ώρα να δούμε την πραγματικότητα, όπως αυτή έχει. Αυτούς τους πολιτικούς παράγαμε, αυτά τα κόμματα, αυτούς τους συνδικαλιστές, αυτή την νεόπλουτη τάξη, του νέου που έψαχνε μια σίγουρη δουλειά στο δημόσιο. Οι πολιτικοί μας δεν ήλθαν από κάποιον άλλον πλανήτη, ούτε μας τους επιβάλανε οι ξένοι. Εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς πάντα τους λέγαμε πόσο μεγάλοι είναι.

Και τώρα βρισκόμαστε σε μια δύσκολη συγκυρία. Οι πολιτικοί, σηκώνουν τα χέρια ψηλά και λένε ότι αυτή η χώρα βαδίζει στην καταστροφή. Tο βόλεμα τελείωσε, και αρχίζουν τα δύσκολα. Η πρώτη αντίδραση σε αυτή την κρίση είναι ο φόβος ότι θα παρασυρθούμε, ένας φόβος που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε πανικό.

O πολιτικός του χτες, που προτού εκλεγεί εκλιπαρούσε με το μειλίχιο ύφος του επαίτη, και μετά την εκλογή του στεκόταν κορδωμένος στα δυο πόδια και σε ατένιζε βλοσυρός, τελείωσε. Ο άλλος του οποίου το κόμμα υποστήριζες με θάρρος, με ευθύνη και κόστος, τολμώντας να του ασκήσεις κριτική, και έμπαινες στο υπηρετικό προσωπικό, και αυτός τελείωσε. Από την άλλη πλευρά ο πολίτης αντικαταστάθηκε από τον πολίτη που βλέπει τις εξελίξεις μέσα από τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, χωρίς να αντιδρά. Η κρίση των σημερινών ανεπτυγμένων κοινωνιών, η κομματοκρατία, η διαφθορά και τα σκάνδαλα, περιόρισαν την θέληση του για δράση.

H ελληνική κοινωνία γνώρισε τα αγαθά της ευμάρειας, σε ατομική συσκευασία και έσπρωξε τη συλλογική δράση στο περιθώριο. Τα κοινωνικά προβλήματα αφέθηκαν στο κράτος και στα πολιτικά κόμματα. Δυο κυβερνήσεις, και τα πράγματα είχαν βαλτώσει. Η αδυναμία του δημόσιου να επιλύει τα προβλήματα εγκαίρως και σωστά, οι αναχρονιστικές πολιτικές, η διαφθορά των πολιτικών, τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία διαμόρφωσαν ένα καθεστώς οικονομικής, κοινωνικής, και ψυχολογικής παρακμής, που συνέθλιψαν τον πολίτη, αναγκάζοντας τον να οχυρωθεί σε ένα ατομικιστικό τρόπο ζωής.

Η αναζήτηση της ταυτότητας του σημερινού πολίτη, παραμένει το ζητούμενο. Θα πρέπει μέσα από αυτήν την κρίση να διαμορφώνεται ένας πολίτης, που δεν εκπορεύεται από ιδεολογικά και κομματικά μορφώματα, άλλα από την αίσθηση ευθύνης έναντι του συνόλου. Όλοι μαζί αποτελούμε μια κοινωνική δύναμη παρέμβασης που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί. Αυτό το κοινωνικό σύστημα που ταξιδεύει χωρίς προορισμό,και κλυδωνίζεται στα κύματα της κερδοσκοπίας, της αδιαφορίας, και του παράλογου καταναλωτισμού, πρέπει να ανατραπεί, παίρνοντας την απόφαση να αντιδράσουμε, να αφήσουμε τον καναπέ, και να αρχίσουμε να συμμετέχουμε σε αγώνες και διεκδικήσεις.

Ε κακομοιρη ανθρωπε

μπορεις να μετακινησεις βουνα

να καμεις θαματα

κι εσυ να βουλιαζεις στην κοπρια

στην  τεμπελια και στην απιστια.

Θεο εχεις μεσα σου,θεο κουβαλας

και δεν ξερεις,το μαθαινεις

μοναχα την ωρα που πεθαινεις

μα ειναι πολυ αργα.

Ας ανασκουμπωθουμε

εμεις που το ξερουμε.

Ας συρουμε,μπορει να μας ακουσουν.

Πιο δυνατη η ψυχη απο την αναγκη

και δεν συγχωρναει.

                                Νικος Καζαντζακης

                                                                ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ