ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΧΑΜΕΝΗ
Mε πανικόβλητες, ασαφείς τοποθετήσεις,
επιχειρούν οι πολιτικοί να συγκρατήσουν το ηθικό των Ελλήνων στην επιφάνεια της
δίνης των καταιγιστικών ανατροπών. Για πόσο; Ώρες, Μέρες, Μήνες; Μέχρι να φανερωθεί η ανατριχιαστική προοπτική
μιας χώρας, της δικής μας. Τα λουκέτα μαυρίζουν τις γειτονιές.Οι δρόμοι
γεμίζουν από άστεγους που παλεύουν μέσα στο κρύο με μια κουβέρτα. Πόση
συρρίκνωση μπορεί ο ελληνικός τράχηλος να αντέξει! Κατοχικές εποχές θυμίζουν τα
συσσίτια. Σε λίγο θα βλέπουμε σκελετωμένα παιδιά στους δρόμους. Ήδη σε πολλά
σχολεία λιποθυμούν μαθητές απο την πείνα. Άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο να
βλέπουν τις οικογένειες τους να μαραζώνουν, αυτοκτονούν. Είναι αλήθεια ότι σαν
λαός έχουμε φάει τόνους ελπίδων, που
διαψεύθηκαν. Και τρώμε ακόμα.
Σε τι θυσίες έχουν υποβληθεί οι
κρατούντες και πιο το παραδειγμά τους. Πατώντας πάνω στην κοντή μας μνήμη,
υπόσχονται σήμερα τα πάντα, χωρίς να δεσμεύονται για αύριο ούτε σε ένα. Οι
απελπισμένοι όταν θα ξεσπάσουν, όταν θα μετατρέψουν την παύση σε δράση, την
πτώση σε ανύψωση, και καταλάβουν οτι η ανάγκη του δυναμισμού, είναι η σωτηρία
τους, τότε ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης, θα είναι πιο άμεσος από ποτέ. Ακόμα
και οι αστυνομικοί θα κάθονται απαθείς, γιατί απέναντι τους θα βρίσκονται οι
πατεράδες τους, οι παππούδες τους και τα αδέλφια τους.
Να μιλήσουμε και για την προδομένη
γενιά των παιδιών μας. Θα είναι η πρώτη γενιά που κάνει βήματα πίσω. Ξεκινάει
τον αγώνα της ζωής της από δυσμενέστερη θέση σε σχέση με την προηγούμενη. Την
πρόδωσαν όσες γενιές προήγηθηκαν με την κακή διαχείριση που έκαναν, με
αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα μπροστά σε διλήμματα χωρίς διέξοδο. Τους λένε με
τον πιο απλό τρόπο, ότι μετά την τρίτη δεκαετία της ζωής τους, τα πράγματα θα
γίνουν όπως ήταν πριν από την κρίση. Υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις και
ερωτήματα χωρίς απάντηση, στις σπουδές, στην εργασία, στην ίδια τη ζωή τους. Σε
καμιά περίπτωση δεν πρέπει ούτε η πολιτεία, ούτε οι ίδιοι οι νέοι, να ασπασθούν
εκ των προτέρων ότι είναι η χαμένη γενιά. Δεν ευθύνονται για την σημερινή
κατάσταση. Μέχρι η ελληνική κοινωνία να μπει ξανά στον δρόμο της ευημερίας, ότι
και αν γίνει, να γίνει με κριτήριο το μικρότερο δυνατό κόστος για την νεολαία.
Και είναι θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης για τους νέους να κρατήσουν ζωντανή την
ελπίδα του μέλλοντος τους. Να φτιάξουν μόνοι τους τον δρόμο, προχωρώντας.
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ ΗΛΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.