Όταν η απάντηση στην πρόκληση της ζωής έρχεται από ένα σκίτσο...

σκίστο, ΣΙΣΣΥ Στρατηγούση, Μονόλοφος, τέχνη, πολιτισμός,

 

…γιατί η καθημερινότητα είναι καλύτερα να προσπερνάτε με ένα σκίτσο παρά με πακέτα από τσιγάρα και ντουζίνες αλκοόλ. Η πολύ καλή μας φίλη από τον Μονόλοφο του Δήμου Ωραιοκάστρου, ξέρει να απαντάει (όπως έμαθε μέσα από τα μαθήματα του σκίτσου), στην καθημερινότητα. Με πολύ φαντασία, χιούμορ και πάντα μέσα από τα προβλήματα να ξεπερνά το μαύρο και να του δίνει χρώμα. Το σκίτσο είναι τρόπος ζωής και όχι απλές γραμμές. Όποιος βλέπει μέσα από το σκίτσο μόνο γραμμές και όχι έκφραση, δημιουργία, αγάπη και νέο τρόπο ζωής με τα μάτια του σκιτσογράφου, δεν βλέπει μπροστά αλλά απλά και πάνω απ’ όλα συντηρητικά. Στο μικρό Μονόλφο που η αγάπη της τέχνης δεν έχει όρια, πριν τις εκλογές του 2010, λειτουργούσε ένα σεμνό και ταπεινό τμήμα σκίτσου του τότε Δήμου Καλλιθέας. Μία ομάδα ανθρώπων 10-15 ατόμων έβρισκαν διέξοδο σκιτσάροντας...

... και ταυτόχρονα ταξιδεύοντας στον κόσμο των κόμικς και του κινουμένου σχεδίου. Ήταν η αφορμή για μία σχέση των «χωρικών» με τον σκιτσογράφο Δημήτρη Νικολαΐδη. Αυτοί οι απλοί «χωρικοί» ( ας μας επιτραπεί η έκφραση) έμαθαν σκίτσο, αλλά ταυτόχρονα έδωσαν αγάπη σε έναν άνθρωπο της πόλης. Του έδωσαν την ευκαιρία να επιστρέψει εκεί που γεννήθηκε, στο χωριό και να ξαναζήσει ( χωρίς να το καταλάβουνε) τα αγροτικά παιδικά του χρόνια. Καλές οι τέχνες, οι εκθέσεις, η τηλεόραση και οι εφημερίδες, όμως, καλύτερες ημέρες και στιγμές είναι δίπλα σε ανθρώπους που εκτιμάνε και αγαπούνε αυτό που τους δίνουν οι άνθρωποι χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε εκείνο το τμήμα σκίτσου το αποτέλεσμα ήταν και είναι ακόμα και σήμερα φανερό. Ο σκιτσογράφος δίδαξε την τέχνη του σκίτσου και οι μαθητές του (όλων των ηλικιών) του δίδαξαν …την φιλοξενία της ΕΛΛΑΔΑΣ.

Δυστυχώς ο καιρός πέρασε ήρθε στη ζωή μας ο Καλλικράτης, που αντί να τα φτιάξει όλα στην τοπική αυτοδιοίκηση, τα πήρε και τα σήκωσε, γκρεμίζοντας απλές στιγμές καθημερινής ευχαρίστησης. Ο δάσκαλος του σκίτσου σταμάτησε να διδάσκει σκίτσο και να διδάσκεται ανθρωπιά, όμως η φιλία και η αγάπη δεν σταματάει έτσι απλά με νόμους, προσλήψεις, πολιτική και αντιπολιτευτικές αερολογίες. Κερδισμένοι από αυτό το μικρό ταξίδι είναι η ζωή και η επικοινωνία. Το σκίτσο που σας παρουσιάζουμε σήμερα είναι η συνέχεια και η ευχαρίστηση του σκιτσογράφου μας Δημήτρη Νικολαΐδη, ότι δηλαδή, δεν πήγε τσάμπα ο κόπος του και η προσπάθεια του. Τα παιδιά του σκίτσου συνεχίζουν να σκιτσάρουν, να ταξιδεύουν δημιουργικά και να επικοινωνούνε μεταξύ τους όποτε τους δίνεται η ευκαιρία. Η τέχνη δεν έχει μορφή και όρια. Οι άνθρωποι του μικρού ( με μεγάλη όρεξη ζωής και δημιουργίας) χωριού στην άκρη του Δήμου Ωραιοκάστρου, Μονολόφου, καθημερινά αγωνίζονται να δημιουργήσουν νέες δράσεις, νέα γεγονότα και νέες διεξόδους για τους κατοίκους του χωρίου. Στο πολύ ωραίο και πολιτιστικό κέντρο που έχουν δρουν καθημερινά  χωρίς κανέναν οικονομικό κέρδος και με όρεξη δράσεις πολιτιστικές για μικρούς και για μεγάλους. Όλα καλά μέχρι εδώ αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι, η στέγη του ωραιότατου θεάτρου που έχουνε έχει ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Η στέγη στάζει από ένα μέρος της και έτσι δυστυχώς δεν μπορούνε να παρουσιάσουν το θεατρικό που ετοιμάζουν. Από την μεριά του Δήμου γίνεται προσπάθεια να λυθεί το πρόβλημα όμως λύση ακόμα δεν έχει δοθεί. Καλό είναι κύριε Πολυχρονίδη να κάνετε κάτι, γιατί στη Γερμανία αυτά τα μικρό προβλήματα τα λύνουν από χθες.

Το μικρό χωριό Μονόλοφος, για τους άσχετους του Ωραιοκάστρου, που δεν ξέρουν τίποτα άλλο έξω από την μύτη τους ( το Ωραιόκαστρο), έχει πλατεία, σε αντίθεση με το Ωραιόκαστρο που ακόμα την ψάχνει.

 Έχει ένα πολύ ωραίο πολιτιστικό κέντρο ( αν εξαιρέσουμε το πρόβλημα ).

 Έχει ένα πολύ καλό γήπεδο ποδοσφαίρου.

 Έχει ένα καλό Δημοτικό σχολείο χωρίς ουσιαστικά προβλήματα.

 Έχει internet και του λείπουνε μερικά μέτρα για να έχει και ένα πολύ καλό δρόμο.

 Τα προβλήματα του είναι λυμένα εδώ και πολλά χρόνια, σε αντίθεση με εμάς στο Ωραιόκαστρο που ζητάμε να μας τα λύσει αυτός που προεκλογικά λέγαμε ότι είναι Δήμαρχος των «βομβαρδισμένων χωριών» αφού είχαμε κλειστά τα μάτια και όπως γίνεται πάντα η καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της.

Τα λάθη στη ζωή καλό είναι να είναι μόνο ορθογραφικά και όχι… στάση ζωής.-