Ο ειδικός φρουρός που δίνει μάχη ζωής ξεχασμένος και αδικαίωτος

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς με τα κουστούμια, τις γραβάτες, τα μεγάλα πτυχία και τις ατσαλάκωτες σκέψεις. Σε όλους αυτούς που στο βωμό της σωτηρίας της Ελλάδας, «σκοτώνουν» καθημερινά τον εργαζόμενο ( στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον επιχειρηματία, την ανάπτυξη  και την σταθερότητα. Σε όλους αυτούς που βλέπουν αριθμούς και νούμερα. Σε όλους αυτούς που δεν ξέρουν ή ξεχάσανε την μπόχα που έχει το στόμα του άνεργου εδώ και δύο χρόνια, του πεινασμένου, του νεόφτωχου. Σε όλους αυτούς και σε άλλους πολλούς που ακόμα δεν τους «συνέλαβε» ο νους μας. Υπάρχει και φιλότιμο, υπάρχουν και Έλληνες και ψυχή…

υπάρχει και φιλότιμο, Έλληνες, πολίτες, πολιτικοί,

Βρίσκεται επί πέντε χρόνια και δέκα ημέρες σε «άγρυπνο κώμα» σε δωμάτιο του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών. Ο ειδικός φρουρός Στάθης Λαζαρίδης δίνει μάχη ζωής ξεχασμένος και αδικαίωτος....


όπως δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο πατέρας του Γιάννης. Ο Στάθης που έκλεισε φέτος τον Σεπτέμβριο τα 33 του χρόνια συγκλόνισε το πανελλήνιο όταν στη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης στα Ζωνιανά της Κρήτης τον Νοέμβριο του 2007 δέχθηκε σφαίρα από καλάσνικοφ στο κεφάλι και εκεί «σταμάτησε» η ζωή του… Υποβλήθηκε σε δεκάδες χειρουργικές επεμβάσεις, σχεδόν τέσσερις φορές διάβηκε την πόρτα του θανάτου, ταξίδεψε στο Ισραήλ για αποκατάσταση που δεν ήρθε ποτέ κι όμως παλεύει ακόμα καθημερινά σε ένα κατάλευκο και αποστειρωμένο δωμάτιο κλινικής με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

Ακούραστοι συνοδοιπόροι στον άνισο αγώνα που δίνει είναι οι ήρωες-γονείς του, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ τηςεφημερίδας, που εναλλάσσονται σε βάρδιες ανά 15 ημέρες για να είναι πλάι στο παιδί τους. Ταξιδεύουν χιλιόμετρα από το Τσοτύλι Κοζάνης, όπου μένουν, ένα δεκαπενθήμερο ο πατέρας και το άλλο η μάνα, για να μην μείνει μόνος ούτε λεπτό ο γιος τους. Το δράμα τους ξεπερνά και το πιο ευφάνταστο σενάριο ταινίας: «οι γιατροί δύσκολα μας δίνουν ελπίδες, αλλά εγώ πιστεύω στο θαύμα. Συνεχίζω να πιστεύω και να προσεύχομαι κάθε εβδομάδα, από μοναστήρι σε μοναστήρι», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Γιάννης Λαζαρίδης.

Και προσθέτει: «Ερχόμαστε πότε εγώ και πότε η μητέρα του εναλλάξ από το χωριό και μένουμε μαζί του. Από τότε που συνέβη το κακό σταματήσαμε τα πάντα κι είμαστε κοντά του. Μένουμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο και είμαστε όλη την ημέρα μαζί του. Του μιλάμε και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του… Είμαι σίγουρος ότι μας ακούει».

ΠΗΓΗ: Εθνος της Κυριακής