Έφυγες νωρίς …

…η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω στο λεπτό, χωρίς να καταλάβεις και να ξέρεις το γιατί. Όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή και έρχονται στιγμές που απορείς και αναρωτιέσαι τι γίνεται τώρα; Έτσι απλά, άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν από τούτο τον κόσμο χωρίς να ρωτήσει κανένας κανέναν. Τα ο γιατί στο Θεό είναι βλασφημία, μόνο αυτός ξέρει, το γιατί, εμείς μένουμε μόνο με την απορία. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τις βουλές του Θεού. Κάνεις όνειρα, σχέδια, ταξιδεύεις  σχεδιάζοντας πράγματα και στο λεπτό όλα αυτά ανατρέπονται. Τι μας μένει τότε;… η κακία ή η καλοσύνη. Από τον φίλο μου τον Βασίλη, μου μένει μόνο η καλοσύνη, η αγάπη του, η καλή διάθεση, η ανεκτικότητα του και πάντα ο καλός του ο λόγος. Ένας λόγος που είχε μπέσα, είχε λόγο  ο φίλος μου ο Βασίλης από το Μελισσοχώρι που καταγόταν από τη Δράμα. Ο φίλος μου ο Βασίλης…

Ο φίλος μου ο Βασίλης, που είχα την τιμή να είμαι φίλος του και να συνταξιδέψουμε μαζί τα τελευταία χρόνια, δεν είχε πονηριά, δεν είχε υστεροβουλία, δεν ήταν αγνώμον. Έτρεχε και πάλι έτρεχε για να κάνει κάτι καλό στο χωριό, να κάνει το κάτι παραπάνω, πιο πάνω από αυτό που μπορούσε να γίνει… και το έκανε. Το έκανε μόνος του;… όχι μαζί με τους άλλους  του Συλλόγου, μα πιο πολύ μαζί με την ανοχή της γυναίκας του και των παιδιών του. Δεν άφηνε κανένα, έτρεχε για όλους και για όλα, για να μπορέσει να το βολέψει όλα και όλα να γίνουνε. Ο φίλος μου ο Βασίλης… Τουρλιανίδης.

Ορφανός δεν μένει μόνο αυτός που έχει πρώτου ή δεύτερου βαθμού συγγένειας, ορφανός μένει όποιος αγάπησε, κάποιον άλλο, ο τόπος που δέχτηκε απλόχερα την προσφορά του και το χαμόγελο του.

Γιατί;… δεν υπάρχει γιατί μπροστά στις σκέψεις και στα σχέδια του Θεού, όμως ένα αθόρυβο γιατί βγαίνει από το μυαλό μας…

Είχαμε να κάνουμε τόσα, Βασίλη, σχεδιάζαμε τόσα να κάνουμε και είχαμε κάνει ορισμένα, τώρα μένουμε μόνοι την πρώτη μέρα της άνοιξης, η παγωνιά και το κρύο μας σκέπασε το μυαλό, το βλέμμα και τη σκέψη.

Παγώσαμε φίλε Βασίλη, παγώσαμε από αυτό που ακούσαμε και μάθαμε και μετά… δάκρυα.

Εκεί που είπαμε Δόξα το Θεό, ήρθε η άνοιξη, σταμάτησε η βροχή και βγήκε ο ήλιος… η βροχή συνεχίστηκε στις ψυχές μας και στο βλέμμα μας.

Δεν μπορεί να έφυγες Βασίλη, δεν μπορεί να μας την έκανε, εμείς τώρα με ποιον θα μιλάμε και θα ονειρευόμαστε την επόμενη εκδήλωση, την επόμενη δράση, το επόμενο ωραίο σχέδιο για τον τόπο μας.

Πάμε στον Βασίλη, έλεγα, όταν ήθελα να πω… πάμε στο Μελισσοχώρι.

Είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να σου πω και να σου γράψω, να σου φωνάξω και να συζητήσω μαζί σου, όπως συζητούσαμε ελεύθερα και ανοιχτά μαζί. Ποτέ δεν είχαμε μεταξύ μας κριμένο κείμενο, άλλη σκέψη από αυτή που έβγαινε από το στόμα μας, πάντα μιλούσαμε μαζί την γλώσσα της αλήθειας και λέγαμε αυτά που θέλαμε να πούμε. Δεν υπήρχε υποκρισία και δεύτερη σκέψη, για αυτό ήμασταν φίλοι.

Φεύγεις τώρα Βασίλη και μας αφήνεις όλους εμάς που σε αγαπήσαμε με μια  γλυκόπικρη ανάμνηση… και τώρα τι;

Να συνεχίσω δεν μπορώ, αυτό που μαζί ξεκινήσαμε, δεν έχω την δύναμη, αν και διδάσκω στα παιδιά μου να την έχουν. Δεν έχω το μεράκι, αν και μιλάω καθημερινά αυτό που πρέπει να έχουμε . Δεν έχω διάθεση, αν και το φωνάζω δυνατά ότι πρέπει να είμαστε εφοδιασμένοι για να κάνουμε το ταξίδι. Πως θα αντιμετωπίσω τους μικρούς και μεγάλους σκιτσογράφους του Συλλόγου μας Βασίλη, χωρίς να είσαι εσύ εκεί δίπλα στο γραφείο;

Ποιος θα μας ανοίξει τον Σύλλογο, πριν ακόμα πάω εγώ για να μας ζεστάνει την αίθουσα… για να μην κρυώσουν τα παιδιά. Ποιος θα σκεφτεί για εμάς πριν από εμάς  Βασίλη;

Δεν είναι το εγώ μας που χάνεται, είναι η αγκαλιά που δεν θα ξανά έχουμε… απλόχερα.

Είναι πολύ περισσότερα αυτά που θα ήθελα να σου πω και να σου γράψω, κάποια πρέπει να μείνουν στην ψυχή για να φωτίζουν το μυαλό μας, όμως το ταξίδι που διάλεξες να κάνεις, χωρίς να μας ρωτήσεις αυτή τη φορά, δεν μου άρεσε. Πάντα σου έλεγα μπράβο Βασίλη, καλά κάνετε, αυτή τη φορά Βασίλη μας την έσκασες, μας την έκανες και δεν μπορώ να κάνω και να σου πω τίποτα.

Όταν το έμαθα, δεν το πίστεψα, δεν μπορεί να είναι  αλήθεια, δεν μπορεί  είπα για ένα απλό και μόνο λόγο, γιατί ο Βασίλης είναι φίλος μου, δεν μπορεί να μου το έκανε αυτό… κι όμως μας την έκανε.

Αντίο φίλε μου Βασίλη, καλό ταξίδι, δεν θα το ήθελα ποτέ να το κάνεις τόσο νωρίς αυτό το ταξίδι, δεν θα ήθελα σήμερα να μιλάμε για αυτό το ταξίδι. Θα ήθελα να ανεβάζαμε εδώ στο oraiokastroNEA, τις φωτογραφίες που άφησα  για μετά από τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, από το τμήμα σκίτσου, από την κοπή της βασιλόπιτας από τον απολογισμό, από την Τσικνοπέμπτη που ετοιμάζαμε την εκδήλωση και από τόσες άλλες δράσης. Θα τις κρατήσω ως ανάμνηση για να μη σε ξεχάσω ποτέ. Η φωνή σου είναι ακόμα στο μυαλό μου και η εικόνα σου μνα μπαίνεις στο πολιτιστικό δεν θα σβηστεί ποτέ… φίλε μου Βασίλη…