Δύο λόγια ( ψυχής) από το σκιτσογράφο Δημήτρη Νικολαϊδη ( ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ)...

TV100, Δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, Σκιτσογράδος Δημήτρης Νικολαΐδης,

Θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ κάποιες μικρές σκέψεις, μέσα από την καρδιά μου και όχι μέσα από το μυαλό μου. Καμιά φορά η σκέψη της ψυχής, είναι καλύτερη του μυαλού, γιατί μιλάει ανθρώπινα, και με αγάπη, εδώ η λογική πάει στην άκρη.
Η Ζωή έχει την πορεία της, από κάπου ξεκινάς και κάπου καταλήγεις. Εγώ, όπως όλοι μας, είμαι ακόμα στη διαδρομή και όπως λέμε, στη μέση της διαδρομής. Φτάσαμε αισίως, στην μέση του ταξιδιού, ενός ταξιδιού γεμάτο με χαρές και λύπες ( όπως όλοι μας φυσικά), η άποψη μου είναι με πάρα πολλές χαρές και λιγότερες λύπες. Έτσι λοιπόν, προχθές  Σάββατο 1η Δεκεμβρίου ...καλό μας μήνα...είχα την χαρά, να ξανασυναντήσω φίλες και φίλους, (που μαζί ξεκινήσαμε, άλλος λίγο πιο πριν, άλλος πιο μετά δεν έχει σημασία), σε ένα γάμο. Σε έναν γάμο, όπου τον γαμπρό είχα την χαρά να τον γνωρίσω από πολύ μικρό παιδί και μάλιστα να σκιτσάρω στο παιδικό του δωμάτιο...ελπίζω, να μου δώσει την χαρά να σκιτσάρω τώρα στο παιδικό δωμάτιο του παιδιού του.
Είχα την χαρά να θυμηθώ μαζί με συναδέλφους - φίλους...

 

... τα πρώτα μου βήματα στην δημοσιογραφία - σκιτσογραφία. Να δω την αγαπημένη μου ομάδα στην Δημοτική τηλεόραση, εκεί που πρώτο ξεκίνησα να σκιτσάρω στην εκπομπή ΜΕΤΑ ΤΑ ΓΚΟΛ, με παρουσιαστή τον Νίκο Πετρουλάκη και σκηνοθέτη ( τον πατέρα μου στην τηλεόραση) Σάκη Γιαννίκη, αυτόν που πρωτοείδε τα σκίτσα μου και πίστεψε σε εμένα, δίνοντας μου την ευκαιρία και το δικαίωμα να ξεκινήσω το ταξίδι του σκίτσου. Δύο ανθρώπους που τους χρωστάω πολλά. Τους χρωστάω πρώτα απ' όλα την εμπιστοσύνη τους σε εμένα και στα σκίτσα μου, αλλά την αγάπη  και την φιλία τους, κάτι πολύ σπάνιο και ακριβό στις μέρες μας.

TV100, SUOER CAR, Στέργιος Μανώλη, σκιτσογράφος Δημήτρης Νικολαΐδης,

 

Είχα την χαρά να ξανά δω και να θυμηθούμε παρέα με τον κύριο SUPERCAR ( τον έναν από τους δύο), Στέργιο Μανώλη, που μου έμαθε μαζί με τον Δημήτρη Ταμπούρη, ότι δεν λέμε ποτέ...εσείς, αλλά ΕΜΕΙΣ... Είχα την χαρά να δω ξανά την Βάσω Τσάνα, την Δήμου, τον Κωστή Τσατσαρό , την Μαρία Μουστάκα, την Κατσέα και άλλα - άλλα παιδιά. Ανθρώπους που μαζί συνεργαστήκαμε 17 ολόκληρα χρόνια χωρίς να πούμε ούτε μία κακιά κουβέντα...τους ευχαριστώ για την αγάπη τους από τότε μέχρι σήμερα και τους την ανταποδίδω στο δεκαπλάσιο.
Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, δεν με χωρούσε ο χώρος, να είναι καλά ο πατέρας του γαμπρού, που με αφορμή το γάμο ( του παιδιού μας), μας έφερε ξανά κοντά ( μαζί)...δυστυχώς όχι όλους...καλή δύναμη Τέλη.