 |
| 29 Μαΐου, |
Πεντέμισι αιώνες τη
βαριά σιωπή του χρόνου
σπάει στεντόρεια η
μνήμη.
Την κουβαλά στις
φτερούγες του ατόφια
ο δικέφαλος αετός,
καθώς εποπτεύει
αμείλικτος τα ανόσια έργα,
εκείνα που χαράκωσαν
βάρβαρα το σώμα της Αυτοκρατορίας
κι αυτά που ακόμη
λεηλατούν
το ταπεινό της
υπόλειμμα.
Παραφρονεί
αναμηρυκάζοντας το όνειδος
η μνήμη…
Και τότε θαρρείς
πετιέται σύγκορμη
με γιγάντιο άλμα,
ανάστροφα στη ροή του
δαμαστή χρόνου
και κοντοστέκεται
εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού…
Αφουγκράζεται το
ψυχομαχητό
του τελευταίου
Βυζαντινού Αυτοκράτορα.
Ύστερα, γλιστρά αθόρυβα
ανάμεσα στα
μισογκρεμισμένα τείχη
αναμετρώντας,
σαστισμένη, κουφάρια Αγαρηνών και σκηνώματα εθνομαρτύρων,
καθώς σκίζουν την
ακοή σπαρακτικά τα «Ἑάλω!»
Μα εκεί…
στο μαρμάρινο
κράσπεδο της Αγια-Σοφιάς
γονατίζει
ασθμαίνουσα… η μνήμη.
Δεν μπορεί να μπει
μέσα.
Δεν ξέρει γιατί…
Είναι τα στίφη των
καβαλάρηδων που την πνίγουν;
Είναι τα βρεγμένα
μάτια, που σκύβουν ανυπεράσπιστα στην ατίμωση;
Μήπως είναι το
«ευάρεστον» θυμίαμα,
που απ’ το χέρι του λειτουργού
ανεβαίνει πυκνό στους
ψηφιδωτούς θόλους
και αντιπαλεύει στην
όσφρηση την οσμή του θανάτου;
Δεν ξέρει η μνήμη…
Κι ούτε μπορεί και
θέλει το γρίφο της «πτώσης» να λύσει.
Μόνο να ψηλαφήσει την
αλήθεια ξανά θέλει,
αγγίζοντας τη
λαβωματιά του Γένους,
που ακόμα αιμορραγεί
ντροπή και οδύνη…
Να βαπτιστεί ξανά
θέλει
στο αίμα που νότισε
τα ιερά και όσια της Βασιλεύουσας.
Να αναστηθεί πάλι
ζητά,
μεταλαμβάνοντας Χριστό
και Ελλάδα
από εκείνο το
δισκοπότηρο,
που γλίτωσε το μίασμα
των υβριστών.
Να ξεδιψάσει θέλει
από το καύμα του πόνου και της αδικίας
στο άκουσμα του
Χερουβικού
που θα σημάνει την
ξανάνιωμα της Φυλής
μες στην αρχαία Ρωμαίικη
μήτρα της.
Αυτή η προσδοκία
τρέφει τη μνήμη.
Αυτή η Αλήθεια την
γιγαντώνει.
Όσο κι αν οι αψευδείς
πόθοι της διακωμωδούνται
στα σαλόνια της
«πολιτισμένης» διανόησης
και χλευάζονται στο
στόμα
μερικών ιοβόλων
γραικύλων,
η μνήμη θα είναι
πάντα εκεί,
στητή κι ολόρθη, στο
μετερίζι της Ιστορίας,
έτοιμη να σκουπίσει
τα μάτια της «κυρα-Δέσποινας»
μόλις οι χρόνοι και
καιροί
κάνουν δικά μας, όσα
οι ψυχές των νεκρών λαχταρούν
και οι καρδιές των
ζώντων προσμένουν…
Λουκάς Κασιάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.